Zieke busrit en eersr National Park

Zondag 10 april 2016

Meest gekke buservaring ooit...

Na de drukte in Bangkok zijn we gevlucht naar een national park niet heel ver van Bangkok vandaan. Voordat het zover is moet ik nog iets kwijt over onze eerste nacht in Bangkok. Overdag hebben we een klein gedeelte meegekregen van deze enorme chaotische dag en dat was niet echt positief. De drukte, hitte, zeurende Tuk-tuk chauffeurs waren misschien iets te veel van het goede. Natuurlijk wisten dat we dit konden verwachten, maar het viel niet lekker. Toen we hadden gegeten zijn we op tijd terug naar het hostel gegaan en meteen in bed gaan liggen en in slaap gevallen. Je zou denken na een reis van 16uur, meer dan 24uur wakker, climate-change en alles, dat we knock out zouden zijn. Nou het tegendeel is waar, lex was rond een uurtje of 12 wakker en ik iets later, 01.00u. Maar dan bedoel ik klaar wakker. Beiden minder dan 4uur geslapen en we voelden ons topfit. Na een uur lang beetje praten en proberen te bedenken hoe het kan zijn dat we zo snel wakker zijn geworden hadden we besloten om maar een kleine wandeling te maken. We zijn tenslotte in Bangkok! Dat bleek een goede beslissing te zijn. We liepen door de de drukke straatjes, de sfeer was heel relax, heel veel locals, 'lekker' druk en de tempratuur was aangenaam. Een hele andere kant van Bangkok als die we eerder die middag hadden gezien. Na ons ommetje zijn we terug gegaan en hebben we nog een paar uurtjes slaap gepakt voor onze avonturen op de volgende dag.

De planning was simpel. 1.naar het busstation. 2. met de bus naar de guesthouse. We moesten met de taxi naar het busstation wat nog een aardig eindje van Bangkok lag. Hier hebben we verder geen problemen gehad, behalve dat Lex zijn ''peperdure hiking schoenen'' uit elkaar vielen onderweg naar de taxi's. Hij had de schoenen van zijn moeder geleend die ze al 8 jaar niet meer had gebruikt, maar alsnog. Beiden zolen van ongeveer een centimeter dik lieten los van zijn schoenen. De zolen brokkelden bij elke stap uiteen. Toen toch besloten om ze weg te gooien en verder te gaan op zijn sandalen. Eenmaal aangekomen bij het busstation moesten we een kaartje halen. Voor een redelijke prijs hebben we dat kaartje kunnen kopen. Ff snel nog een groene curry met rijst en bizar pittige peperolie (stonden allemaal bakjes met geke olietjes en chilisauzen die je naar eigen smaak mag toevoegen) naar binnen gewerkt en toen naar de bus. Gelukkig waren we op tijd, want de bus zou om 11u vertrekken en wij waren er al een kwartier voor tijd. Met heerlijke plekken en volop beenruimte en airco wachten wij geduldig tot de bus steeds voller begon te worden. 11.15u en de bus was nog steeds niet aan het rijden.... Tussen alle passagiers door hoorden we een luide haan die aan het roepen was. Ik dacht dat iemand een of andere zieke ringtone had, want het klonk net echt. En wat denk je, in een doos voor ons lag inderdaad een haan. What the fuck. eindelijk, een half uur later dan gepland, maar we gingen rijden. Werd ons overal verteld dat de tocht naar Pak chong (dichtbij het Nationale park waar we naartoe gingen) ongeveer 2 en een half uur zou duren. Voor alsnog ging alles goed, na die haan zijn er nog monikken bijgekomen, een shitload aan gigantische zakken en meer mensen. Het was zo vol dat mensen moesten staan en de bus stopt ongeveer na 45 minuten tot een uur pas. Haat je leven als je moet staan. Gelukkig konden wij zitten, daar is ook alles mee gezegd. De warmte in de bus was gestegen naar een nieuw level. Onderweg hebben we gebeld met onze contactpersoon in het guesthouse. We zouden namelijk opgepikt worden, maar omdat de busrit langer duurde dan we hadden gedacht hebben we even contact gelegd met hun. Lex die verstond er geen bal van aan de telefoon, waarop onze contactpersoon vroeg of lex de telefoon aan een Thaisprekende persoon wilde geven. Een wat oudere man recht tegenover lex wilde de telefoon niet aannemen. Die werd een beetje overdonderd. De tweede poging was wel raak. Hoe kon het ook anders dan dat de monnik ons wilde helpen. Met de 3 woorden engels dat hij sprak hadden we begrepen dat we bij de zelfde halte eruit moesten als hij. Na een 3en half uur durende busrit vol met gekke shit waren we aangekomen. De vriendelijke monnik heeft ons afgezet op de plek die hij had afsgesproken met onze contactpersoon en wachtte zelfs samen met ons tot hij arrivieerde. Zelden zulke aardige mensen meegemaakt als deze monnik.

Van te voren hadden we gepland om een halfe tour mee te pakken zodra we aan zouden komen bij de guesthouse. Gelukkig konden we, wel wat te laat, joinen met de groep. We begonnen met een lekkere duik in een klein pondje waar ook veel locals waren. Daarna zijn we weer de auto in gestapt om naar de batcave te gaan. Een grot ergens in the middle of nowhere waar miljoenen vleermuizen leven. Uitgerust met hoofdzaklampen (die ik al meteen had gesloopt) gingen we de grot in. De grot bestond inderdaad uit ontelbaar veel vleermuizen. Met zonsondergang vliegen de miljoenen vleermuizen uit de grot op zoek naar voedsel. Voor ongeveer een uur lang vliegen ze met duizenden tegelijk in een soort uitgerekte kudde naar buiten. Buiten de grot wachten roofvogels op deze prooienschat. Omdat de vlermuizen zo dicht op elkaar vliegen zijn ze meer bescherd. Dit schouwspel tussen de roofvogels en de vleermuizen hebben wij mogen zien, met op de achtergrond de beroemde oranje zonsondergang die elke keer verbluffend mooi blijft. Dat was een leuke ervaring. Leuk weetje; de Thai geloven dat vleermuizenpoep goed is voor het land, omdat het het groeiproces van de gewassen versnelt. Als je geld wil verdienen, ga dan vleermuizenpoep verkopen aan de Thai! Na een hele lange dag waren we weer aangekomen bij de guesthouse, hier hebben we heerlijk genoten van de beste thaise curry tot nu toe. Ik heb letterlijk het bakje afgelikt.